Kiem, nieuw leven
Kiem is een spiritueel online Magazine over de magie van Nieuw Leven. Kiem is geboren uit de samenwerking tussen Pril Licht (Youssi) en Atelier voor Levenszin (Marieke). Hier vind je inspirerende artikelen en inspiratie over alles wat te maken heeft met de spirituele kant van zwangerschap en moederschap.
Als je nieuwsgierig bent naar wat er zoal voor boodschappen kunnen voortkomen uit zielscontact dan vind je hier veel voorbeelden.
Laat je voeden en inspireren!
Mijn licht op…
(blogs over mijn persoonlijke ervaringen met het moederschap)
Het cadeau van mijn moeder
Natuurlijk was de eerste en meest bepalende relatie in dit leven die met mijn moeder. Mijn moeder was een kleine, zorgzame, tengere, maar beresterke vrouw. Kleine stille rots, noemde mijn vader haar. Ze was een bezige bij, meestal zwijgzaam met een gefronste blik, maar in haar ogen zag je dat ze alles doorzag en af en toe verscheen er toch ook een ondeugende twinkeling.
Als klein meisje al wenste ik dat ik haar kracht bezat. Waar ik omver geblazen werd door het kleinste briesje, bleef zij overeind in iedere orkaan .
Ze zag het als haar taak om mij harder te maken en hierdoor stevig op mijn eigen benen te zetten en te beschermen tegen de dingen die haar overkomen waren en dat was geen makkelijke taak. Ik was sterk op haar gericht. Ik voelde aan dat onder die sterke oppervlakte enorm veel leed en pijn schuil ging en daar waar zij mij sterk probeerde te maken, probeerde ik haar zachtheid te raken. Een nogal onmogelijke combinatie zul je begrijpen.
Als kind begreep ik niet waar mijn moeders pijn vandaan kwam. Ik voelde alleen dat er pijn was en deze pijn mocht absoluut niet aan de oppervlakte komen, hoe graag ik dat ook wilde. Pas toen ik 21 was, vertelde ze me haar verhaal. Ze was misbruikt. Van haar vierde tot haar tiende. Een mes sneed door mijn hart, maar in mijn hoofd vielen de puzzelstukjes op hun plaats. Dit was waar ze tegen vocht. En dit was waarom ze mij op afstand hield. Het lag niet aan mij.
Wat ik als klein meisje al voelde, was, dat mijn sterke moeder vocht met haar verleden en daarin met zichzelf. Ik voelde toen al een grote angst om haar kwijt te raken. Ik wilde haar redden, want ik had haar zo hard nodig. Helaas.. toen ik 25 was, kwam mijn grootste angst uit. Ik had haar pijn (uiteraard) niet kunnen helen; ze stierf aan kanker toen ze 51 was.
De dagen voor ze stierf zat ik aan haar bed. Eindelijk kwam haar zachtheid aan de oppervlakte en mocht ik haar volledig zien in al haar kwetsbaarheid, schoonheid en onvoorwaardelijke liefde. Het grootste cadeau dat ze mij ooit gaf. Ik mocht haar vertroetelen en verzorgen.
Het hele jaar daarvoor, tijdens haar slopende ziekte schreef ik haar brieven. Hierin deelde ik mijn gevoelens en beschreef ik wat ik dacht dat zij moest voelen. Ik stemde me (onbewust toen nog) op haar af en daar waar we nooit echt konden praten vond ik een ingang voor contact in deze brieven. Ze schreef niet terug, maar liet me merken dat ze blij was met mijn post. En op de laatste avond zat ik tegen haar aan geleund en ze aaide over mijn haar. Plotseling pakte ze mijn hand en ze keek me aan en zei, Youssi, doe het niet zoals ik. Ik heb het niet goed gedaan. Jij moet wel goed voor jezelf gaan zorgen.
Ik begreep misschien nog niet volledig wat ze bedoelde, maar ik knikte ja en beloofde het met heel mijn hart. Toen ze een dag later stierf en ik haar samen met mijn vader en broers vasthield voelde ik op dat moment een warme stroom energie via mijn hand op haar borst naar mijn hart stromen en ik wist dat ik haar vrouwelijke kracht gekregen had. Deze energie rechtte mijn gebogen rug en gaf me de kracht om verder te gaan.
Ik word niet langer door ieder briesje omver geblazen. Maar ik probeer ook niet langer om onverwoestbaar te zijn als een rots. Ik probeer iedere dag bij te leren in hoe ik kan zorgen voor mezelf en open kan staan voor kwetsbaarheid in en om me heen. En nu, nu ik zelf moeder ben geworden, zie ik mijn kinderen hierin als mijn grootste leermeesters, zoals ik dat was voor mijn moeder. Zodra ik in de spiegel kijk, of naar het koppie van mijn kleine mini-me en ik zie die o zo herkenbare overgeërfde frons weer verschijnen, dan adem ik uit en laat zo goed als het gaat mijn kwetsbaarheid toe. Want ik weet dat ze mij kan helen, als ik haar liefdevol omarm.
Ik wens dat alle vrouwen de belofte die ik aan mijn moeder maakte, ook gaan maken aan zichzelf. Ik wens dat kinderen zich gehoord voelen in hun gevoeligheid en de belangrijke boodschappen die ze door te geven hebben. Ik wens dat moeder en kind hierin de verbinding vinden en dat ze zich mogen laten vormen door liefde in plaats van door leed. Ik hoop dat mijn ervaring een klein verschil mag maken voor gevoelige mama’s en kinderen. Zodat hun gevoeligheid en kwetsbaarheid erkend en omarmd wordt. Zodat de wereld ergens weer iets lichter en liefdevoller wordt.
Oervertrouwen
Heel veel zin had ik niet om geboren te worden. Ondanks haar liefde, vormden de spanning en pijn die mijn moeder in zich droeg mede mijn zwemwater en niet echt de voorspeller van een veilige wereld. Ook voorvoelde ik denk ik al dat ik fysiek en emotioneel niet direct een makkelijke weg te gaan had. Dat mijn ziel gekozen had om een paar stevige lessen in vertrouwen aan te gaan. Dat begon al bij mijn geboorte… En toch besloot iets in mij er blijkbaar voor te gaan.
Ik werd geboren met een maagafwijking, waardoor ik uiteindelijk geen enkele melk meer binnen kon houden. Mijn eerste ervaring was er een van tekort. Mijn lichaam kon geen voeding ontvangen. Gelukkig werd het tijdig ontdekt en ben ik met zes weken geopereerd, waardoor ik binnen no time transformeerde van een veel te kleine, stille baby naar een stevige vrolijkerd. Ik was (zoals men dat graag noemt) een makkelijke baby vertelde mijn moeder me vroeger wel eens en als ik mijn glunderende hoofd met bolle wangen als stralend middelpunt zie op oude vergeelde foto’s, dan moest ik haar wel geloven. Maar ergens daarbinnen, in de cellen, zat nog steeds de pijnlijke herinnering die niet zo vrolijk voelde.
Negenentwintig jaar later zat ik, een vrouw, verlangend naar een kind, in een warm bad. Ik had de verstilde muziek aanstaan van Sigur Ros (later zag ik dat er op de cover een embryo getekend stond). En zomaar ineens spoelde het verdriet als een golf over me heen. Ik voelde me ineens weer die baby van een aantal weken oud. Met een pijnlijke, lege maag, alleen in een ziekenhuisbedje, met mijn ouders ver weg. Het was alsof alle pijn en eenzaamheid nu pas voelbaar was. Alsof ik er nu pas in mocht zakken. Het was veilig genoeg nu ik het had overleefd.
En, dat voelde ik aan alles, het moest gevoeld worden, wilde mijn lijf zich open stellen voor nieuw leven. Door eindelijk mijn tranen te huilen, door mijn lichaam te bevrijden van de pijn, kwam er ruimte voor vertrouwen. Dat was wat mijn eerste jongen van me vroeg.
Een aantal weken later was ik zwanger. Iets waar ik maanden naar had verlangd. De weg was eindelijk vrij voor Sam’s komst.
In het moeder zijn worden mijn oude pijnstukken soms nog gespiegeld. Steeds weer een nieuw oud stukje dat wil worden gezien en gevoeld. Er lijkt nu niet altijd even veel tijd om te voelen. Maar is dat zo, of durf ik het eigenlijk niet, nu ik zorg draag voor andere levens?
De laatste keer dat zich weer een pijnlijk stukje aandiende voelde ik ineens wat er ook al die tijd was… Wat ik steeds meer voel ik het dwars door alles heen. Deze week kreeg het een woord. Dwars door alle tekorten die ik ooit gevoeld heb. Het is er en het blijft: oervertrouwen.
Net als het kleine babymeisje van toen, besef ik in deze tijd opnieuw dat ik er alleen maar voor hoef te kiezen om het toe te laten in mijn leven. Om het mijn drijfmiddel te laten zijn. Het is geen garantie voor een pijnvrij leven. Er komt altijd wel weer een nieuwe uitdaging op mijn pad, dat heet leven. Maar die uitdaging die is er niet om mij onderuit te halen, of om me te kwetsen. In moeilijke ervaringen hoef ik me niet langer eenzaam te voelen weet ik nu. Want zelfs, nee juist in de meest pijnlijke en eenzame momenten van mijn leven was en is er ook nog dat oervertrouwen. Als een oersterke, zachte, allesomvattende kracht. Ik hoef alleen maar te kiezen om me erdoor te laten dragen. Mezelf, mijn pijn, mijn hoop en geloof, het wordt gedragen door een kracht die oneindig veel groter is dan ikzelf. Een oerkracht met een onvoorwaardelijke, liefdevolle, alleswetende wijsheid in zich. Wie ben ik dan, met al mijn angsten en twijfels om tegen de stroom in te zwemmen, terug naar een gewenst verleden dat niet meer gaat komen of vooruit naar een toekomst die ik niet kan controleren?
Ik lig in bad en voel de opwaartse, drijvende kracht van het water en ik weet het weer. We worden gedragen, groot of klein, jong en oud. We mogen ons laten drijven op vertrouwen. Niet gaan zwemmen richting een verwachting, een gewenste richting of uitkomst. Nee, een dieper soort, meer wezenlijke drijfkracht, die voortkomt uit de opwaarts stromende bron van oneindige liefde en wijsheid. Oervertrouwen. We hoeven ons haar aanwezigheid alleen maar te herinneren en er opnieuw voor te kiezen ons te laten dragen, steeds weer in ieder moment.
De geboorte van Job…
Be the ocean, where I unravel
Be my only, be the water where I’m wading
You’re my river running high
Run deep, run wild
I, I follow, I follow you
Deep sea baby, I follow you
(I follow rivers, Lykke Li)
Terwijl mijn kleine Job nog fijn rond dobberde in mijn buik, voelde ik al dat hij mijn connectie met muziek deelde. Als ik een fijn ritme hoorde moest ik (meer nog dan anders) bewegen en hij schommelde lekker mee binnen. Dit liedje van Lykke Li kwam voorbij en werd spontaan onze theme-song waar Sam, zijn oudere broer, en ik regelmatig lekker op dansten door de huiskamer.
Waar andere zwangeren misschien instinctief of omdat het passender is de keuze zouden maken voor meer rustgevende, serene muziek, wist ik instinctief dat Job eerder koos voor aards en stevig. Ik kon niet anders dan hier in mee bewegen, voelde ik steeds meer. In de tekst vroeg hij me dit bijna letterlijk. Om in alles met hem mee te stromen, zelfs naar de donkerste diepte.
Waar mijn verlangen was om hem thuis in bad geboren te laten worden, koos hij ervoor om mij na vijf lange dagen, uiteindelijk, toch te brengen in het ziekenhuis. En ergens wist ik het al. Hij had het me al laten dromen, eerder in de zwangerschap: zijn geboorte vanuit zijn perspectief. In die droom zag ik een kamer vol gespannen artsen. Gelukkig werd ik wakker met de zin: “maar de paniek is niet nodig mama, want het komt allemaal goed.”
Tegen beter, dieper weten in verklaarde ik de droom als symbolisch en bereidde me zo goed als ik kon voor op een serene bevalling. Dit keer zou ik me niet over laten nemen door medische protocollen. Ik zocht een geweldige holistische verloskundige en deed alles wat ik in me had om mijn angsten aan te kijken en me fysiek voor te bereiden. En ik zong mee… I follow, I follow you.
Deep sea, baby. Daar in het ziekenhuis dook ik mee de diepte in. Ik zakte in mijn lijf en brulde uit het diepst van mijn wezen, Niet uit angst, maar vanuit een soort oerkracht. Met de bescherming van mijn lief en eigen verloskundige lukt het me om de paniek die er in de kamer heerste niet door te laten dringen en letterlijk op mijn eigen benen te blijven staan. En ja er was een arm nodig van een dokter die Job’s vastgelopen schouder het laatste zetje gaf. En nee het was geen zachte landing. Gezien vanuit het aardse perspectief verdiende deze geboorte, ondanks dat hij er gelukkig blakend gezond doorheen kwam, misschien geen schoonheidsprijs en verliep totaal anders dan ik gewenst had.
Maar ik deed een belofte. Ik ben met hem mee gedoken, de donkere diepte in en ik vond er de kracht die ik nodig had om hem precies te geven wat hij nodig had in zijn ervaring op zielsniveau. Onvoorwaardelijke liefde en vertrouwen in het helpende licht waarmee ik hem (ons) kon (laten) dragen en omhullen, dwars door de angst buiten ons heen.
Hij had deze geboorte nodig, om een stukje van zijn ziel terug te vinden (weet ik nu, geluisterd vanuit mijn ziel, afgestemd op zijn ziel). En ik was er, hervond mijn kracht met hem, in die donkere diepte.
Samen zwommen we krachtig naar de oppervlakte en zagen nieuw levenslicht.
De geboorte van Sam…
Toen Sam kwam zette hij direct mijn wereld op zijn kop… Als yogajuf bereidde ik me in mijn eerste zwangerschap zo goed als ik kon voor op een natuurlijke bevalling. Liefst thuis, zonder toeters en bellen, in de zachte, kalme zentoestand waarin ik me altijd het liefst bevond. Dat ik het zwanger zijn stiekem allemaal heel erg spannend en ook wel eenzaam vond voelen stopte ik diep weg onder alle lagen zacht.
En toe kwam Sam. Niet rustig, niet thuis, niet zacht en met alle soorten toeters en bellen. Daar in het ziekenhuis voelde ik me boven mezelf hangen. Ik checkte uit bij dat lichaam dat zo te lijden had onder de ingrepen en dat verdoofd werd en de geest die haar weg volledig kwijt was. Zelfs Sam voelde heel erg ver weg, terwijl hij dichterbij was dan ooit. Ik was meer bezig met overleven en dan met bevallen. Toen hij uiteindelijk na een hele tijd voor me werd gehouden, dacht ik verwilderd, wie ben jij? Ik zag twee felle ogen waar ik bijna bang van werd, zo diep probeerden ze tot me door te dringen. Maar ik sloot hem in mijn armen. Ik wilde hem alles geven wat ik nog over had.
En zo begon onze zoektocht samen. Ons herstel dat bestond uit eindeloos wiegen, voeden en troosten. Want oh wat voelde ik me schuldig. Schuldig dat ik hem niet de mooie start had kunnen geven die ik ons samen gewenst had. Schuldig aan de slapeloze nachten en ontroostbare dagen. Schuldig dat ik niet de sterke moeder voor hem kon zijn die ik wilde zijn. Het vrat me op in de eerste maanden van zijn leven. Ik gaf hem alles wat ik had, maar nooit voelde het genoeg.
Tot de dag dat Sam me eindelijk iets duidelijk kon maken. Hij was anderhalf en kon net wat kleine zinnetjes zeggen. Op een ochtend waren we op de slaapkamer. Op mijn nachtkastje lag al weken een onaangeraakt boekje. Mama, luister je? heette het. Sam hobbelde ongemerkt naar mijn nachtkastje, pakte het boekje en sloeg het ergens halverwege open en gaf het aan mij. Mama jij voorlezen, droeg hij op. Ik keek hem een beetje verbaasd aan, want er stonden helemaal geen plaatjes van tractoren of dieren in. Maar ik deed wat hij vroeg en hij luisterde aandachtig. Al na twee zinnen moest ik met trillende stem opnieuw beginnen. Wat er stond? Samengevat (het afgestemde verhaal van een baby door de heldervoeldende schrijver): Mama, ik weet dat jij je niet gehoord voelde toen ik geboren werd. Er waren koude, angstige handen in de ruimte om jou heen, maar ik wist dat jij het zelf kon en ik voelde nog steeds jouw liefde en warmte. Onze verbinding was er gewoon, ondanks alles, ook al denk jij van niet…
Het was het mooiste cadeau dat hij me ooit heeft gegeven, naast zijn aanwezigheid in mijn leven, waarin nog veel meer magische wakkerschudmomenten volgden. Mijn kleine magiër, mijn wijze leraar die me leerde geloven in mijn eigen kracht en intuïtie. De initiator van Pril Licht…
