De bewuste aanrommelmoeder: over de ontdekking van mijn intuïtie

Vroeger was ik een hoofd op pootjes. Met een huizenhoog verantwoordelijkheidsgevoel. Ik droeg de wereld mee op mijn schouders. Niet echt de meest relaxte basis voor het moederschap. Dat voelde ik zelf ook wel. Ik twijfelde dan ook of ik wel moeder wilde worden. Ik was dol op kinderen, maar kon ik het wel aan? Zou ik het wel goed doen? Zou ik mijn onzekerheid en angsten niet overdragen?

Er was een goeie therapeut voor nodig en heel wat yoga en meditatie om de veilige basis in mezelf te vinden en toe te geven dat de wens toch groter was dan de angst. Ik ging ervoor… ik wilde moeder worden. Het duurde even, maar toen kwam Sam. Na de eerste vreugdesprong bij de positieve test, kwamen haast direct de twijfels. En het sombere, zware gevoel. Wat was ik blij dat ik zwanger was, maar blij zwanger was ik niet.

Sam werd geboren met allerlei toeters en bellen. Wat was ik onder de indruk van dit krachtige, wijze mannetje. Ik wilde hem alles geven en dat deed ik ook. Haast meer dan ik had. Want wat vroeg hij veel, met zijn slapeloze nachten, continue paniekerige gehuil en strenge dieet dat ik voor hem moest volgen. Gelukkig groeide hij goed met zijn spekbeentjes en bolle wangen. Hij was godzijdank gezond en zijn grote blauwe ogen keken vaak angstig, maar gelukkig ook steeds vaker nieuwsgierig de wereld in. Hij zag alles. Vooral mijn onmacht en onzekerheid. Hij droeg dezelfde onmacht en onzekerheid in zich en zo hielden we elkaar aardig bezig. Mijn leven was een modderige aaneenschakeling van voeden, wiegen, dragen en rondwandelen. En hem geen minuut alleen laten, want dan was het paniek. Ik was niemand meer, alleen nog maar de vermoeide, liefhebbende moeder van Sam. Dit was mijn taak. Het was wat Sam van me vroeg, dus daar ging ik voor. Dat wat Sam van me vroeg herkende ik in de stroming van het natuurlijk ouderschap. Dus ging ik me daar meer in verdiepen. Eindelijk wat houvast voor mijn twijfelende hoofd. Mensen die het ook zo deden, maar dan vol overtuiging. Dus voelde ik me ietsje minder alleen.

Sam had mij niet voor niets uitgekozen, met zijn stevige lessen, daar was ik inmiddels wel van overtuigd. Het was aan mij om hem vertrouwen te geven in de wereld en beetje bij beetje zag ik het in hem groeien. Gelukkig vonden we steun bij wonderlijk wijze mensen, die hem konden lezen, in de alternatieve wereld. Zij vertelden ons dat Sam enorm open staat. Dat hij een heftig verleden met zich mee draagt, maar dat hij ook heel veel zin heeft in het leven en graag zijn eigen weg vindt in de wereld. Hij spiegelt ons als ouders, maar heeft ook zijn eigen stuk te dragen. En in dat stuk heb ik hem op weg mogen helpen, om te kunnen landen. Al mijn borstvoeding, bloed zweet en tranen hadden niet voor niets gevloeid. Al mijn twijfels waren niet nodig geweest. Ik deed het goed.

Wat als ik de les die ik had geleerd nu eens kon delen met andere moeders. Dan was mijn moeilijke reis niet voor niets zo moeilijk geweest. Misschien hoefden zij dan niet zo te zoeken en konden hun kindjes makkelijker landen. Mijn hart maakte een sprongetje. Wat was ik Sam dankbaar voor dit inzicht. Dit was mijn taak als psycholoog. Moeders en kinderen helpen landen. Ik begon samen met een collega met een groep mama- &babyyoga en deelde hierin mijn inzichten vanuit het natuurlijk ouderschap en deelde dat wat mij en Sam zo had geholpen: de continue nabijheid.

Maar dat bleek ingewikkelder dan ik had gedacht. Want wat waren de moeders en kindjes allemaal verschillend. Als snel kwam ik er achter dat wat Sam nodig had van mij, lang niet bij alle kindjes en mama’s paste. Ik probeerde vanuit mijn hart deze mama’s en kindjes te helpen, maar ik wist niet anders dan dit toch weer vanuit mijn hoofd te doen.

Tot ik op een dag na een lastige ochtend ging wandelen om mijn hoofd leeg te maken. Opeens hoorde ik de stem van een baby die die ochtend in mijn les was met zijn moeder. Zijn moeder had het zwaar en kon niet anders dan hem soms even alleen te laten huilen. Mijn hart brak voor hem, maar ik begreep de onmacht van zijn liefdevolle moeder natuurlijk ook. Terwijl ik door de grauwe buitenlucht liep hoorde ik ineens zijn stem. “Het is ok Youssi, ik wil dit dragen voor mijn moeder. En dat kan ik ook.”

Het was alsof er een bliksemschicht insloeg. Waar kwam dit opeens vandaan? Het druiste in tegen alles waar in was gaan geloven. En toch, toen de eerste schrik gezakt was, voelde ik dat het klopte. Voor deze mama en baby. Deze dappere jongen leerde mij om mijn gedachten en de theorie te laten en te gaan luisteren op een andere laag. Dit was zijn weg en het was goed zo, vertelde hij me. Ik besefte dat dit kinderen en ouders pas echt helpt. Hun boodschap werkelijk horen, los van alles wat we zelf kunnen bedenken. Dit was wat ik wilde leren! Ik wilde ook kunnen wat de babyfluisteraar en het medium hadden gedaan voor Sam. Als ik deze babyjongen kon horen, dan kon ik dat misschien ook wel bij andere kinderen. Misschien had ik zelfs stiekem wel dingen opgevangen die Sam me had geprobeerd te vertellen op zijn manier. Alleen was ik er toen nog niet klaar voor om ze echt te horen. Ik had het mezelf zo moeilijk gemaakt, door alles te willen plaatsen met mijn hoofd. Mijn hart wist alles allang.

Daar kwam ik opnieuw achter toen Job bij me kwam. Daar waar Sam heel ver weg leek tijdens de zwangerschap, was de band met Job sterk voelbaar. Zijn boodschappen kon ik helder horen. Het sterkte mijn vertrouwen. En toen hij oud genoeg was om wat meer los van me te zijn kwamen de juiste opleidingen als vanzelf op mijn pad. Luisterkind, Aquarius Angels healing, in het licht van de Akasha. Ze gaven mij allemaal precies wat ik nodig had: bevestiging en vertrouwen. Zicht op wat er allemaal mogelijk is in de energie, als je je hiervoor open durft te stellen. Het heeft me veranderd als mens en als moeder. Het maakt me meer wie ik ben en hierdoor meer open om anderen echt te zien. Het stelt me in staat om een doorgeefluik te zijn in mijn werk en om me beter af te kunnen stemmen op mijn kinderen. Natuurlijk ouderschap houdt voor mij nu meer intuïtief ouderschap in. Het hoofd op pootjes werkt nu goed samen met dat grote hart, dat zacht kan zijn voor iedereen, dus ook voor zichzelf. Wel zo relaxed…

Mijn verantwoordelijkheid ligt nu nog alleen bij mezelf; bij het zuiver houden van het lijntje naar dit grotere bewustzijn, waar ik op in mag tappen. Ik volg mijn kinderen, tenzij ze vandaag van me vragen dat ik leiderschap neem. Morgen is het waarschijnlijk weer anders. Bewust aanrommelmoederschap noem ik het… En ook al is ook dit niet voor iedereen de manier, wij voelen er ons goed bij!

Als jij ook graag meer vertrouwen en ontspanning in moederschap of zwangerschap wilt ervaren en je graag meer in contact zou staan met je intuïtie, jouw lijntje naar boven en in verbinding met je kind, dan help ik je graag op een manier die bij jullie past. Hier vind je meer informatie over hoe ik je hierbij kan helpen.